De laatste tijd moet ik veel aan mijn oma’s wenkbrauwen denken.
Ik had de herinnering daaraan achteloos opgeslagen in een hoek van bijkomstige zaken.
Ze had op oudere leeftijd haar wenkbrauwen bijgetekend met een potlood of iets, en later toen ze heel oud was werd dat slordiger en gaf het iets hulpeloos.
Nu komt het door mijn eigen lichte verval dat ik aan mijn oma denk, want ik heb echt wel gezien dat mijn wenkbrauwen langzaam aan het vervagen zijn. Ik mag zeker niet klagen, want mijn hele leven heb ik niks aan die dingen hoeven doen omdat ze van nature aan alle eisen voldeden.
Dus bij de aankoop van een lippenstift, vroeg ik aan het winkelmeisje met de Instagram wenkbrauwen volgens de laatste mode (voor mij als voormalig bosmeisje nog steeds een bezienswaardigheid) of zij tips had voor wenkbrauwen die verdwijnen gelijk de ijsschotsen op Antarctica.
Er kwam een geweldig klein fijn potloodje en zij zei dat het heel makkelijk was. Inderdaad leek het op de gras tekentechniek die ik ooit leerde en waar ik zo trots op was dat ik elke tekening van gras voorzag.
Later heb ik door dat gras zelfs nog tekenen in mijn pakket genomen omdat ze ook zeiden dat je het niet echt heel goed hoefde te kunnen.
Ik bleek zwaar onder niet echt goed en dus liet ik het vallen.
Enfin, ik ga (blij)moedig voorwaarts de herfstige jaren in en hoop, dat wanneer ik als tachtiger door de straten ga met clowneske wenkbrauwen waardoor ik een oude maffe kraai lijk, dat er dan vriendelijk naar me geglimlacht wordt.
Sowieso hoop ik dat. Ik zit me niet voor niks uit te sloven op die grassprieten.
Maar de kans is ook groot dat ik make-up loos voor altijd in een boshut ga wonen en mijn vriendenkring bestaat uit vogels en bomen en ik iedere morgen naakt met vage wenkbrauwen door de bladeren rol.
Hallo, dit is een reactie.
Reacties verwijderen kan door in te loggen en de reacties op de berichten te bekijken. Je hebt daar de mogelijkheid om reacties te bewerken of te verwijderen.
Prima!