Hond

Een kleuter in het park begon ermee.
Waarschijnlijk omdat ze bang was voor mijn hond. Ze riep ineens terwijl ze op de Teletubbie heuvel met de pomp stond: ‘Ik haat die hond!’
Mijn hond liep vriendelijk naar de pomp op zoek naar een slokje water.
Nu riep een andere kleutert ook woest :’Ik haat die hond.!!’ Ineens gilden ze het als een mantra met het hele clubje.
En dan vooral lang blijven hangen op het woord, ik hááááát die hond.
Ik vond het de samenklonterende werking van de maatschappij in minivorm.
’Dat zeggen jullie alleen maar omdat mijn hond zwart is.’ zei ik.
De minions keken verbijsterd en pompten inmiddels van schrik flink op hun schoentjes maar hielden nu tenminste hun mond. Zelfs de begeleiders keken eindelijk op van hun mobieltje. Mijn hond maakte het allemaal niks uit, die had alweer een leuk teefje ontmoet.