november 21
Klaagzingen
Ooit was de zomer afgelopen en toen heb ik met een vriendin, die ook moeder is, vreselijk uitbundig zitten klagen dat we nu wéééeér zo vaak, zo ontzettend vaak moesten gaan koken.
Onze mannen koken ook heusch wel, maar wij vaker.
We vonden elkaar helemaal in de ellende en gingen tekeer over dat stomme idiote belachelijke koken, jaar in jaar uit….jaaa grrrr…en die sleur ..die..die.. die brocolli geur, dat gehannes, dat gebak, dat gespetter, dat gehak, dat gesupermarkt vooraf, dat geklier rond de schemer, die receptjes, dat gekledder, dat plannen dat prakken dat dat dat bleeeeeh…elke dag en steeds maar weer en dan hop schrok op!
Zucht!
We knapten er enorm van op en ik heb nog dagen zitten nagrinniken onder het koken.
Je hebt zeuren denk ik, en klagen.
Zeuren is meer scheiterig terugkerend gepruttel en klagen gaat dan groots en vol overgave.
Het frustrende van deze tijd kan zijn dat je bedrukt en gelaten wordt en dat de frustratie naar binnen slaat en gaat gisten.
En dus ben ik vanmorgen niet begonnen met mediteren of sporten maar met een grootse en meeslepende klaagzang waarin oa voorkwam: dat het stom is dat mijn fijne tour waarbij ik dagvoorzitter ben is verschoven, teveel mensen op media hatelijk doen met elkaar, bij iedere talkshow weer dat eeuwige plaatje met die spuit op de achtergrond verschijnt en en……en meer van zulks, maar daarna heb ik dus een formidabele dag gehad!
Het helpt om het klagen te doorspekken met mamamia, stronza, orrible..dus: Italiaanse woorden. Ook erbarmelijk rollen over de grond kan het leed verzachten.
Ik klaag me er wel doorheen, het helpt me enorm tegen herfstwinden en winterdipjes.
Mensch durf te klagen! Maar niet tegen mij haha!
Geraadpleegde Liedteratuur bij dit onderwerp:
Ik heb een heel zwaar leven (B Kaandorp)
Het leven is kut (J van Merwijk)
De klaagzangen (Jeremia)